بامداد پگاه به مقری شدمی به قرآن خواندن؛ چون باز آمدمی، به درس مشغول شدمی، به شب در چراغ، حدیث می‏نوشتمی و فراغت نان‏خوردن نبودی. مادر من نان پاره لقمه کرده بودی و در دهان من می‏نهادی در میان نوشتن. حق سبحانه و تعالی مرا حفظی داده بود که هر چه زیر قلم من گذشتی، مرا حفظ شدي

خواجه عبدالله در حدیث و شعر و شرع، در محضر علمای بسیاری حضور داشت، اما کسی که رموز تصوف و حقیقت را به او نمود، شیخ ابوالحسن خرقانی بود. خواجه عبدالله خود می‏گوید:

اگر من خرقانی را ندیدمی، حقیقت ندانستمی و همواره این با آن در می‏آمیختمی، یعنی نفس با حقیقت

نخستین ملاقات خواجه عبدالله با خرقانی هنگامی است که در 424 به قصد زیارت خانه‏ي خدا، هرات را ترک می‏کند و هنگام بازگشت از سفر حج، با خرقانی روبه‏رو می‏شود.

خرقانی نیز با دیدن خواجه عبدالله که جوانی پرشور و هوشمند بود، او را گرامی داشت و خواجه عبدالله در این مورد می‏گوید:

مریدان خرقانی مرا گفتند که سی‏سال است که تا با وی صحبت می‏داریم. هرگز ندیده‏ایم که کسی را چنان تعظیم کند که تو را و چنان نیکو داشت که تو را

خواجه عبدالله به دیدار ابوسعید ابی‏الخیر هم رفته است.

خواجه عبدالله درباره‏ي شیوه‏ي زندگی صوفیانه خود می‏گوید:

من بسیار به جامه‏ي عاریتی مجلس کرده‏ام و بسیار به گیاه‏خوردن و آن وقت یاران داشتم و دوستان و شاگردان، همه توانگر بودند، هر چه من خواستمی بدادندی، اما من نخواستمی و بر ایشان پیدا نکردم و من گفتمی چرا ایشان خود ندانند که من هیچ ندارم و از هیچ‏کس چیزی نخواهم؟ من خُرد بودم هنوز، که پدر من دست از دنیا بداشت و دنیا همه بپاشید و ما را در رنج افکند، و ابتدای درویشی و محنت ما از آن وقت بود. من به زمستان جبه نداشتم، و سرمای عظیم بود و در همه خانه‏ي من بوریا یکی بود، چندان که بر وی بخفتمی، و نمد پاره‏يی که بر خود پوشیدم. اگر پای را بپوشیدمی سر برهنه شدی و اگر سر را بپوشیدمی پای برهنه شدی؛ و خشتی که زیر سر نهادمی و میخی که جامه‏ي لباس بر آن کردمی و بیاویختمي

از خواجه عبدالله آثار زیادی به جا مانده است که اغلب آنها به نثر مسجع و آهنگین است.

خواجه عبدالله شعر هم می‏سروه است، ولی بیشتر شهرتش به سبب رساله‏های متعدد اوست.

آثار او عبارتند از:

ترجمه‏ ي طبقات صوفیه: که آن را به لهجه‏ي هروی ترجمه کرده است.

تفسیر قرآن: که اساس کار ابوالفضل میبدی در تألیف کتاب کشف‏الاسرارقرار گرفت.

رساله‏ های مناجات‏نامه، نصایح، زادالعارفین، کنزالسالکین، قلندرنامه، محبت‏نامه، هفت‏حصار، رساله، دل و جان، رساله‏ی واردات و الهی‏نامه که همگی به نثر مسجع هستند نيز از ديگر آثار وي به شمار مي‏روند.

    

خواجه عبدالله انصاری در 396 هـ.ق به دنیا آمد و در 481 هـ.ق در گذشت و در گازرگاه هرات به خاک سپرده شد.

پدر او ابومنصور انصاری از فرزندان ابو ایوب انصاری است که حضرت رسول اكرم(ص) هنگام هجرت به مدینه، در منزل او اقامت داشتند.
ابومنصور، مردی طالب دانش و معارف دینی بود، اما پس از آنکه به هرات آمد و تشکیل خانواده داد از دنیای مورد علاقه‏اش که همان عرفان بود دور افتاد، ولی با این وجود در طریق صداقت و ایمان، نخستین آموزگار فرزند خویش خواجه عبدالله بود.

خواجه عبدالله اولین راهنمای زندگی و نخستین مشوق خود را در راه کسب علم و معرفت، پدر خویش می‏داند و می‏گوید:

من هفتاد و اند سال علم آموختم و نوشتم و رنج بردم. در اعتقاد، اول از پدر خود آموختم که صادق بود و متقی که کسی آن چنان نتوانستي بود

خواجه عبدالله انصاری از نوابغ عصر خود به شمار می‏آمد. او در عصری می‏زیست که از یک‏سو فقر و ظلم بیداد می‏کرد و از دیگر سو تمایل عموم مردم به اندیشه‏های دینی و عرفانی تا جایی بود که گوشه و کنار شهرهایی همچون هرات و نیشابور پر از خانقاه‏های صوفیان بود.

تعداد زیاد خانقاه‏ها در دوره‏ي کودکی و جوانی خواجه عبدالله انصاری در خراسان و به ویژه در هرات و نیشابور به اندازه‏يی است که این گمان را بر می‏انگیزد که بیشتر مردم یا خود صوفی بوده‏اند یا به این گروه علاقه داشته‏اند.

خواجه عبدالله انصاری، از همان دوران کودکی و نوجوانی، نبوغ خود را در فهم و درک مسايل دینی نشان داد. براساس آنچه خود خواجه عبدالله گفته است در نه سالگی به راحتی قادر به خواندن و نوشتن بود و در حدود هفتادهزار بیت شعرفارسی و صد بیت شعرعربی از معاصران و متقدمان خود را حفظ کرده بود.

از ياد بودن سه‏صد هزار حدیث با چندین هزار سند معتبر نیز بیانگر نبوغ او در سال‏های بعدی عمرش بوده است.

خواجه عبدالله در نوشتن احادیث به‏جامانده از حضرت رسول اکرم(ص) رنج و سختی زیادی کشید، تا جایی که خود می‏گوید:

آنچه من کشیده‏ام در طلب حدیث مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم، هرگز کس نکشیده باشد. یک منزل از نیشابور، زیاد باران می‏آمد و من در رکوع می‏رفتم و جزوه‏های حدیث، به شکم باز نهاده بودم تا تر نشود

خواجه عبدالله حتی لحظه‏يی از عمر گرانقدر خود را در بطالت و بیهودگی تلف نکرد، تا جایی که از طلوع سپیده‏دم تا پاسی از نیمه شب، یا وقت خود را به خواندن آیات کلام‏الله مجید و تأمل در آن سپری می‏کرد و یا در کنار عالمان به موعظه‏ها و گفته‏های آنان گوش می‏کرد. او می‏گوید:

همه‏روز بنوشتمی و روزگار خود بخش کرده بودم. چنانکه مرا هیچ فراغت نبودي

بدیهی است در آن شرایط ناسازگار که فقر و تهیدستی خصوصیت بارز حیات مادی آن دوره بود، در جستجوی دانش بودن و همه‏ي عمر خود را صرف کسب معرفت کردن، کار ساده‏يی به نظر نمی‏رسید. خواجه عبدالله انصاری در اوج فقر جز به معرفت نمی‏اندیشید.

خواجه عبدالله در این مورد گفته است:

بامداد پگاه به مقری شدمی به قرآن خواندن؛