می خواهم برگردم به روزهای کودکی
آن زمان ها که
پدر تنها قهرمان بود
عشــق، تنـــها در
آغوش مادر خلاصه می شد
بالاترین نــقطه ى زمین
شــانه های پـدر بــود …
بدتـرین دشمنانم
خواهر و برادر های خودم بودند
تنــها دردم،
زانو های زخمـی ام بودند
تنـها چیزی که می شکست
اسباب بـازی هایم بـود
و معنای خداحافـظ
تا فردا بود…

کودکی خیلی زود گذشت..خیلی..

      

      

گفتم خدایا دلم گرفته؛ گفت از من؟

گفتم خدایا از همه دلگیرم؛ گفت حتی من؟

گفتم خدایا چقدر دوری؛ گفت تو یا من؟

گفتم خدایا دلم را ربودند؛ گفت پیش از من؟

گفتم نگران روزیم؛ گفت آن با من.

گفتم خیلی تنهایم؛ گفت تنهاتر از من؟

گفتم درون قلبم خالیست؛ گفت پرش کن از عشق من.

گفتم دست نیاز دارم؛ گفت بگیر دست من.

گفتم از تو خیلی دورم؛ گفت من از تو نه.

گفتم آخر چگونه آرام گیرم؟ گفت با یاد من.

گفتم خدایا کمک خواستم؛ گفت غیر از من؟

گفتم خدایا دوستت دارم؛ گفت بیشتر از من؟

گفتم با این همه مشکل چه کنم؟ گفت توکل به من.

گفتم هیچ کسی کنارم نمانده؛ گفت بجز من.

گفتم خدایا چرا اینقدر میگویی من؟ گفت چون من از تو هستم و تو از من.


خداااااا...عاااااشقتم

      

چشمهایت را ببـند

در دلت با خدا سخن بگو

به همان زبان ساده ی خـودت بگو

هرچه میخواهی بگو او میشنود

بگو آرزویـی دار

شاید دعایی

یا شکرش

بـگو می شنود

ایـن لحظه ی زیبا را برای خـودت تـکرار کن ؛ و پرواز دلت را حس کن