اصیل و نجیب مثل همه اقوام ایرانی

     

ناز کُنی نَظَــــر کُنی
قَهــر کُنی ستم کُنی
گرکه جَفا، گرکه وَفا
از تو حـَذَر نمي‌شود

داغِ که دارد اين دلم
داغِ تــو و خیالِ تــو
بی‌همگان به سَرشود
بی‌تو به سَر نمي‌شود

     

     

ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﻍ ﯾﮏ ﻋﺰﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﯾﮏ ﺭﻓﯿﻖ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ
ﻧﯿﺴت....
.
.
.
.
.

.
.
ﺳﻮﺧﺘﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﺑﯽ
ﺷﯿﺮ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﺍست !


نامردا رنگها رو جابجا بستن سوختم....

     

آشفته دلان را هوس خواب نباشد
شوری که به دریاست به مرداب نباشد

هرگز مژه برهم ننهد عاشق صادق
آنرا که به دل عشق بود خواب نباشد

در پیش قدت کیست که از پا ننشیند
یا زلف تو را بیند و بیتاب نباشد

چشمان تو در آینه ی اشک چه زیباست
نرگس شود افسرده چو در آب نباشد

گفتم شب مهتاب بیا نازکنان گفت
آنجا که منم حاجت مهتاب نباشد

     

     

     

شهر خالي جاده خالي کوچه خالي خانه خالي
جام خالي سفره خالي ساغر و پيمانه خالي

کوچ کردن دسته دسته آشنايانم ولي باز
باغ خالي باغچه خالي شاخه خالي لانه خالي

شهر ماتم جاده ماتم کوچه ماتم خانه ماتم
گريه ها شد جاي شادي ، شادي هر خانه ماتم

جمعه ماتم شنبه ماتم هفت روز هفته ماتم
کوک کردند مطربان هم سيم ماتم کوک ماتم

واي از دنيا که يار از يار مي ترسد
غنچه هاي تشنه از گلزار مي ترسد
عاشق از آوازه دلدار مي ترسد
پنجه ي خنياگران از تار مي ترسد
شه سوار از جاده هموار مي ترسد
اين طبيب از ديدن بيمار مي ترسد

ساز ها بشکست و درد شاعران از حد گذشت
سالهاي انتظار بر من و تو بد گذشت

آشنا نا آشنا شد
تا بلي گفتم بلا شد

گريه کردم ناله کردم حلقه بر هر در زدم
سنگ سنگ کلبه ي ويرانه را بر سر زدم

آب از آبي نجنبيد
خفته در خوابي نجنبيد

کوچ کردند دسته دسته آشنايان ، عندليبان
باغ خالي باغچه خالي شاخه خالي لانه خالي

واي از قومي که با دشمن همي سازد
آبرو در خدمت ظالم چه مي بازد
مطربان هم کوک کردند سازهاشان را به ظلم
دست ظالم را ببين بر ما چه مي تازد
اعدام کودکان در شهر و هر برزن
او به شلاق و به دارش وه چه مي نازد

چشمه ها خشکيد و دريا تشنگي را دم گرفت
آسمان افسانه ي ما را به دست کم گرفت

جام ها جوشي ندارد ، عشق آغوشي ندارد
بر من و بر ناله هايم ، هيچکس گوشي ندارد

بازا تاکاروان رفته باز آيد
بازا تا دلبران ناز ناز آيد
بازا تا مطرب وآهنگ وساز آيد
پاگل افشانان نگار دلنواز آيد
بازا تا بر در حافظ سر اندازيم
گل بيفشانيم ومي در ساغر اندازيم